Trzeba przyznać, że widok psa w szpitalu może w pierwszej chwili wywołać konsternację. Przecież szpital to miejsce, do którego kategorycznie nie wolno wprowadzać zwierząt. Są jednak przypadki, kiedy pies jest nie tylko wpuszczony na oddział, ale i mile widziany. Mowa o dogoterapii i psich terapeutach.
Dogoterapia
Pionierką idei terapii wspomaganej przez zwierzęta była Florence Nightingale – brytyjska pielęgniarka żyjąca na przełomie XIX i XX wieku uważana za twórczynię nowoczesnego pielęgniarstwa. Zauważyła ona, że pacjenci w różnym wieku mieszkający w zakładzie psychiatrycznym odczuwali ulgę, gdy mogli spędzać czas w towarzystwie małych zwierząt. Ponadto, poddani takiej terapii pacjenci szybciej wracali do zdrowia. Psy w terapii wykorzystywał również Sigmund Freud, który twierdził, że wyczuwają one pewne napięcia odczuwane przez pacjentów. Freud zaczął przychodzić na sesje terapeutyczne ze swoim ukochanym psem – Jofim, ponieważ zauważył, że ludzie (zwłaszcza dzieci) stają się w psim towarzystwie spokojniejsi i bardziej otwarci. Stosowanie dogoterapii można również przypisać Elaine Smith, amerykańskiej pielęgniarce. Smith zauważyła, że podczas wizyty kapelana i jego psa w szpitalu, większe pocieszenie pacjentom dawał nie ksiądz, a jego czworonożny towarzysz. W 1976 roku Elaine Smith otworzyła program szkolenia psów do odwiedzania w szpitalach, a zapotrzebowanie na psy terapeutyczne coraz szybciej rosło. W ciągu ostatnich kilku dziesięcioleci psy były wykorzystywane jako środek terapeutyczny przez wielu lekarzy.
Psi terapeuta
Pies terapeutyczny to pies, który jest wyszkolony, aby zapewniać ludziom dobre samopoczucie, komfort i wsparcie, w miejscach takich jak szpitale, domy spokojnej starości, domy opieki, hospicja czy obszary katastrof. W przeciwieństwie do psów asystujących, które są szkolone, aby pomagać konkretnym pacjentom w ich codziennych potrzebach fizycznych, psy terapeutyczne są szkolone do interakcji z różnymi ludźmi, nie tylko z ich opiekunami.
Dogoterapia może mieć kilka celów, które określą sposób jej działania. Rodzaj terapii i jej cel mogą się zmieniać w zależności od stanu i rodzaju pomocy, której dana osoba potrzebuje. Oto kilka przykładów:
- zapewnienie komfortu i zmniejszenie poziomu bólu
- poprawa zdolności ruchowych lub motorycznych
- rozwijanie umiejętności społecznych lub behawioralnych
- zwiększenie motywacji do działań, takich jak ćwiczenia lub interakcja z innymi
Sam proces dogoterapii zazwyczaj obejmuje opiekuna zwierzęcia (często jego właściciela) oraz lekarza, aby pomóc osiągnąć cele terapii. Opiekun musi przejść kurs instruktażowy dotyczący interakcji z ludźmi i wykonywania terapii. Zwierzę musi również przejść pewne kontrole. Obejmą one sprawdzenie dokumentacji szczepień i wykonanie badań fizycznych, aby upewnić się, że zwierzę jest ogólnie zdrowe i wolne od chorób. Psy muszą przejść również testy temperamentu, aby upewnić się, że zachowują się właściwie, zarówno w stosunku do przewodnika, jak i innych ludzi.