Klasyczna biała, kolorowa, gładka i we wzory - odzież medyczna ma za zadanie chronić zarówno lekarza jak i pacjenta przed przenoszeniem drobnoustrojów. Zanim założono pierwszy kitel, medycyna przeszła wiele przemian.

Początki medycyny

Od zarania dziejów ludzkość zmaga się z chorobami i urazami. Tam gdzie były choroby, stosowano też praktyki uzdrowicielskie. Znachorzy czy szamani byli bardzo szanowanymi członkami w społeczności i wyróżniali się spośród członków plemienia strojem, ozdabiając swoje ciało piórami, kośćmi czy tatuażami. Wtedy uzdrawianie było ściśle związane z religią. Za ojca współczesnej medycyny uznaje się Hipokratesa, który oddzielił leczenie uprawiane przez kapłanów od medycyny opartej na badaniach naukowych. Na początku rozwoju medycyny, w starożytnej Grecji strój lekarza nie był jeszcze istotny, mimo że znaleziono już powiązanie między higieną a stanem zdrowia.

Średniowieczna medycyna

W średniowieczu nastała ogromna walka między medycyną świątynną a naukową. Wierzono wówczas, że choroba jest karą za grzechy i bywało, że zamiast leczenia zalecano modlitwę. Szpitale były prowadzone przy zakonach. Siostry i duchowni zajmowali się chorymi ubrani w habity, które nosili na co dzień. Z drugiej strony leczeniem parały się także zielarki, znachorzy, alchemicy i wróżbici. Ówczesne kuracje budziły grozę i tak jak bardzo były straszne, tak mało były skuteczne. Higiena w średniowieczu była na dużo niższym poziomie niż w czasach starożytnych, przez co drobnoustroje roznosiły się z łatwością. Jeżeli już decydowano się na jakieś praktyki chirurgiczne były one wykonywane zwykłymi narzędziami rzemieślniczymi. Oczywiście bez wcześniejszej sterylizacji i znieczulania.

Dżuma i ptasi dziób

Epidemie dżumy nękały ludzkość od VI w n.e. Każdy nawrót pochłaniał nawet tysiące ofiar dziennie. W średniowieczu powiązano rozprzestrzenianie się choroby z zapachem chorych ciał i zwłok (tak zwanym morowym powietrzem). Wtedy to Charles de Lorme rozpowszechnił strój ptaka, który miał chronić lekarzy przez zarażeniem. Dziób posiadał otwory wentylacyjne i wypełniony był ziołami i wonnościami, które miały za zadanie filtrować powietrze. Dodatkowym zaleceniem był strój okrywający szczelnie całe ciało, wykonany ze skóry marokańskich kóz i zaimpregnowany wonnymi olejkami. Badanie pacjentów odbywało się przy użyciu drewniej laski, która ograniczała bezpośredni kontakt z zarażonym. Mimo wszystko strój doktora plagi okazał się mało skuteczny w walce z epidemią dżumy i wiele lekarzy umarło.

Era septyczna

Przełomem w podejściu do odzieży medycznej były odkrycia w XIX wieku Ludwika Pasteura oraz wyizolowanie prątków gruźlicy przez dr Kocha. Pasteur był prekursorem mikrobiologii i odkrył, że podgrzewanie produktów spożywczych niszczy i hamuje rozwój drobnoustrojów. W medycynie zaczęto wtedy stosować białe fartuchy z grubego płótna, które były codziennie sterylizowane w procesie gotowania i prasowania. Stosowano także materiałowe rękawice ochronne, czepki oraz maseczki. Wybór białego koloru nie był przypadkowy. Na białym płótnie było widać najmniejsze krople krwi lub inne zabrudzenia co zmuszało lekarzy do jeszcze większej dbałości o higienę.