Co łączy wymienione w tytule rodzaje obuwia? Prostota, odkryta pięta oraz drewno wykorzystane do ich produkcji. W przypadku drewniaków, jak sama nazwa wskazuje, drewno mogło być jedynym ich budulcem, natomiast w przypadku chodaków i trepów drewniana była tylko podeszwa, a wierzch najczęściej pokryty był skórą.

Historia obuwia z drewna

Drewno wykorzystywano jako budulec do produkcji obuwia już od setek lat. Najstarsze okazy chodaków znaleziono podczas prac archeologicznych w Holandii i datuje się je na XIII wiek naszej ery, chociaż jak podaje większość źródeł buty takie wynaleziono we Francji. Pierwsze chodaki przypominały raczej sandały o drewnianym spodzie, a dopiero z biegiem lat przerodziły się w obuwie zakryte. W XV wieku opracowano technologię wyrabiania chodaka z jednego kawałka drewna. Najlepsze było drewno miękkie i lekkie, które dobrze chroniło stopy przed urazami i ułatwiało poruszanie się po często błotnistym terenie. Doskonale przewiewne idealnie sprawdzały się latem, przeciwdziałając nadmiernemu poceniu się i co za tym idzie powstawaniu nieprzyjemnego zapachu czy grzybicy stóp; zimą chroniły przed chłodem. Z początku wyrabiane ręcznie, w późniejszych latach z wykorzystaniem prostych maszyn.

Chodaki nie są jednak już tylko historią. Drewniane obuwie jest w dalszym ciągu, chociaż oczywiście w zdecydowanie mniejszej skali, wytwarzane i noszone w wielu krajach Europy, a także Japonii. W Holandii drewniaki o lekko uniesionym szpicu i najczęściej w żółtym kolorze urosły wręcz do rangi symbolu narodowego i są jedną z najczęściej przywożonych pamiątek z tamtego regionu. Francuskie chodaki, na płaskiej podeszwie są z kolei często bogato zdobione w motywy kwiatowe. Drewniaki w zależności od kraju mają swoje nazwy: np. We Francji drewniane chodaki to saboty, w Holandii klompen, a we Włoszech zoccoli. Drewniane buty noszone do tradycyjnych strojów w kraju kwitnącej wiśni to geta.

Polskie chodaki

Także w Polsce noszono buty wykonane z drewna. Drewniaki nosili na przykład pracownicy dawnych fabryk. Zachowane do dziś egzemplarze można oglądać w muzeach, np. w Muzeum Chleba w Radzionkowie czy w muzeum w Puńsku. Ludzi wyrabiających drewniaki na ziemiach polskich nazywano trepiarzami. Drewniaki noszone były przede wszystkim jesienią i zimą. Gospodarzom służyły jako obuwie robocze, zaś prości wieśniacy zakładali je na wszystkie okazje. Noszenie drewniaków nie było jednak na polskiej wsi tak rozpowszechnione jak we wsiach francuskich. Dawna uboga szlachta zagonowa, nosząca nierzadko zamiast droższych butów chodaki z kory lipowej, była pogardliwie nazywana od nich szlachtą chodaczkową. Współcześnie chodak to prosty but bez pięty, na drewnianej podeszwie i na podwyższonym obcasie.

Natomiast jeśli szukasz nowoczesnych chodaków medycznych z lekkiej pianki EVA koniecznie sprawdź naszą ofertę!